Κυρία Υπουργέ,
Είμαι μαθήτρια στη Γ’ τάξη, του 1ου Γυμνασίου Γλυφάδας. Σας γράφω αυτή την επιστολή, γιατί θα ήθελα να θίξω ένα θέμα που απασχολεί ιδιαίτερα εμένα και τους συνομηλίκους μου και, αφού μιλήσαμε πρόσφατα για αυτό στην τάξη, παίρνω αυτή την πρωτοβουλία. Το θέμα της συζήτησης ήταν σχετικά με το πώς θα μπορούσε το σχολείο και, γενικότερα, η Εκπαίδευση να βοηθήσει στην εδραίωση της παγκόσμιας Ειρήνης.
Τώρα που μεγαλώνω, σκέφτομαι:<<Γιατί υπάρχει ο πόλεμος;>>. Έτσι κατάλαβα πως το θέμα είναι η βασική παιδεία των πολιτικών αλλά κυρίως του λαού. Ζούμε σε μια κοινωνία βίαιη, άδικη, όπου έχουμε μάθει να πολεμάμε για κάτι που θέλουμε <<με νύχια και με δόντια>>. Αυτό ισχύει, αλλά το θεωρώ πολύ βάρβαρο και μάλλον παιδαριώδες να βλάπτουμε τον άλλον, προκειμένου να κερδίσουμε εμείς κάτι.
Έτσι λειτουργούν και πολλοί πολιτικοί ανά τον κόσμο, φαντάζομαι σας έρχονται συγκεκριμένα παραδείγματα στο μυαλό. Θέλουν να είναι δυνατοί, ανίκητοι. Όμως ποιο το νόημα της νίκης, όταν δεν κερδίζεις τίποτα, παρά μόνο πτώματα; Ποιο το νόημα της νίκης, όταν εξαφανίζονται όλα; Και το κυριότερο, το οποίο είναι η μεγαλύτερη απορία που είχα ποτέ:Είναι ένας πολιτικός τόσο συμπλεγματικός, ώστε να θέλει να τα βάλει με αθώους ανθρώπους; Με μάνες και παιδιά που απλά θέλουν να ζήσουν; Ειλικρινά, ο πόλεμος είναι η χειρότερη τιμωρία. Μια τιμωρία που δεν θα σκεφτόταν ούτε ο ίδιος ο Σατανάς.
Μελετώντας Ιστορία, Αρχαία ελληνική Γραμματεία και διαβάζοντας διάφορα άρθρα, κατέληξα στο συμπέρασμα πως ο πόλεμος γίνεται μόνο για στρέμματα, πετρέλαια και οικονομικό κέρδος. Είναι σαν να σκοτώνω τον διπλανό μου, επειδή θέλω περισσότερο χώρο στο θρανίο, ή επειδή δεν μου έδινε στυλό. Από αυτό και μόνο το παράδειγμα, καταλαβαίνετε την διεστραμμένη πολιτική του πολέμου.
Οι λύσεις που θα πρότεινα; Τι άλλο; Εκπαίδευση. Εκτός από το να μας αντιμετωπίζει σαν υπολογιστές και να μας βάζει γνώσεις στο κεφάλι συνέχεια, το σχολείο οφείλει να διδάξει τους μαθητές αυτά που δεν μπορούν να μάθουν στο σπίτι. Να τους μάθει να συνεργάζονται, να συζητούν και να επικοινωνούν ήρεμα, να αντιμετωπίζουν ψύχραιμα τα προβλήματά τους και να μην τους καλλιεργούν αισθήματα άγχους και επιθετικότητας.
Ας τους κάνουμε να καταλάβουν πόσο σημαντικό είναι να γυρνάς σπίτι και να βλέπεις την οικογένεια σου καθισμένη στο τραπέζι. Βασικά, ας τους κάνουμε να καταλάβουν γενικά πόσο σημαντικό είναι να γυρνάς σπίτι. Ας τους μετατρέψουμε σε ενεργούς πολίτες, που θα δραστηριοποιούνται εναντίον των πολιτικών-τεράτων, και θα νοιάζονται για τον συνάνθρωπο,όσο μακριά και αν βρίσκεται.
Αυτό που με εξοργίζει, είναι ότι όλοι οι νέοι έχουν κινητοποιηθεί για συμπαράσταση στην Ουκρανία, αλλά όλα αυτά τα χρόνια, λίγο τους ενδιέφερε ο πόλεμος του Αφγανιστάν, της Υεμένης, της Συρίας…Αυτό πρέπει να σταματήσουμε. Πρέπει να σταματήσουμε να ενδιαφερόμαστε για την Ουκρανία, απλά και μόνο επειδή είναι δίπλα μας. Γιατί μόλις τελειώσει αυτό, είμαι σίγουρη ότι όλοι θα συνεχίσουν τις ζωές τους. Λάθος. Ο πόλεμος υπάρχει παντού. Και είναι απαράδεκτο το ότι συνεχίζεται κάτι το οποίο χρησιμοποιούνταν για την κατάκτηση της εξουσίας τα χρόνια κατά τα οποία δεν υπήρχε δημοκρατία.
Ελπίζω να σας έβαλα σε σκέψεις. Δεν έχουμε άλλα περιθώρια να συνεχίσουμε τους πολέμους. Φαίνεται ότι είναι η αρχή ενός Παγκόσμιου Πολέμου και ενός Παγκόσμιου τέλους.
Γι’ αυτό, Κυρία Υπουργέ, ας ξεκινήσει απ’ τη μικρή αλλά μεγάλη, ταυτόχρονα, Ελλάδα η προσπάθεια ευαισθητοποίησης των ανθρώπων στην Ειρήνη, στην Αλληλεγγύη, στην αγάπη για τον συνάνθρωπο. Μέσα από την Παιδεία, ας μπει ο θεμέλιος λίθος για ένα καλύτερο μέλλον.
Με εκτίμηση,
Λίντα Γιαννοπούλου
